FiNa ::: Evin önü. Civar.

"); fena' ::: (a. i.) : 1) yek olma, yokluk, geçip gitme ["bulmak" fiili ile kullanılır], "beka" nın zıddı, [tasavvufta maddî varlıktan sıyrılıp hakka ulaşma)]. 2) s. kötü, iyi olmıyan, uygunsuz [olan] : fena şey; fena adam fena söz.

fenâ-fi-l aşk tas. ::: aşk içinde yok olma.

fena fi-llah ::: tas. Allah'ın varlığı içinde yok olma.

fenâ-fi-l-pîr ::: tas. bütün varlığını pîrin manevî şahsiyetinde yok etme.

fenâ-fi-r-resûl ::: tas. bütün varlığını Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in manevî şahsiyetinde yok etme.

finâ ::: (a. i. c. : efniye) : 1) avlu. 2) evin ve şehrin önü.

FiNa ::: Finâ ve kasabadakilerin kullandıkları deniz ve göl kısımları şehirden sayılır. Seferî sayılmak için buraları da aşmak lâzımdır. Finâ iki yüz metreden daha uzakta ise, veya arada tarla varsa şehirden sayılmaz. Böyle köyleri aşmak lâzım değildir. Yalnız finâyı aşmakla seferî olunur. Finâ büyük şehirlerde ikiyüz metreden uzak olunca da şehirden sayılır. (İbn-i Âbidîn)

finâ ::: evin önü , civar

fena' ::: (a. i.) 1) yek olma, yokluk, geçip gitme [

finâ ::: (a. i. c. : efniye) 1) avlu. 2) evin ve şehrin önü.

FİNÂ :::