istiare ::: (a. i. c. : istiârât) : 1) ödünç alma, birinden eğreti bir şey alma. 2) ed. bir kelimenin mânâsını muvakkaten başka bir kelime hakkında kullanma. mesejâ : bir askere "arslanım" denilmesi gibi.

istiâre-i mekniyye ::: ed. bir teşbihten müşebbehün bih (kendine benzetilen) kaldırılarak yalnız müşebbeh (benziyen) in söylenmesiyle meydana gelen istiare. meselâ : "şu karşımızdaki mahşer kudursa, çıldırsa" mısraındaki : "kudursa, çıldırsa" gibi.

istiâre-i musarraha ::: ed. bir teşbihten müşebbeh (benziyen) kaldırılarak, müşebbehün bih (kendine benzetilen) in söylenmesiyle meydana gelen istiare. meselâ : hareketli bir çocuğa "cıva" denilmesi gibi.

istiâre-i telmîhiyye veya tehekkumiyye ::: ed. şaka, lâtîfe ve alayı içine alan bir istiaredir. meselâ, tilkinin eşeğe : "gelsem olmaz mı huzura, a benim arslanım" demesi gibi.

istiâre ::: ödünç alma

istiare ::: (a. i. c. : istiârât) 1) ödünç alma, birinden eğreti bir şey alma. 2) ed. bir kelimenin mânâsını muvakkaten başka bir kelime hakkında kullanma. mesejâ : bir askere